سازمان غذا و داروی

در سرتاسر جهان، میزان بقای کودکان از سرطان نمی‌تواند همگام با درمان واقعی و فرصت‌های تشخیصی باشد. نرخ بقای پنج ساله کودکان مبتلا به سرطان از 30 درصد در دهه 1960 به 80 درصد در دهه 2000 رسید، اما از آن زمان تاکنون پیشرفت‌ها بسیار اندک بوده است.
کشورهای در حال توسعه، کشورهایی که اغلب با منابع و گزینه های درمانی کمی مواجه هستند، بیشترین آسیب را می بینند. در آفریقا، تخمین زده می شود که چهار پنجم بیماران سرطانی دوران کودکی زنده نمی مانند. اما ماهیت نظارتی دقیق داروهای کودکان، از جمله روش‌های تحقیقاتی تا حدی منسوخ، به همان اندازه در اروپا و ایالات متحده مشکل‌ساز است.
یکی از معاونین دفتر محصولات هماتولوژی و انکولوژی سازمان غذا و داروی ایالات متحده خواستار همکاری جهانی است و بر اذعان "که سرطان دوران کودکی یک مشکل رو به رشد است" که نیاز به همکاری بین المللی بیشتری در تحقیقات بالینی دارد، اصرار دارد.
همکاری‌هایی مانند برنامه توسعه جهانی انجمن ملی سرطان کودکان، که به تسهیل اهدای داروها و تجهیزات پزشکی به کشورهای نیازمند کمک می‌کند. از سال 1993، NCCS بیش از 292 میلیون دلار کمک پزشکی در 41 کشور توزیع کرده است. این بیش از 108000 کودک است که با تلاش های مشترک NCCS و شرکای دارویی آنها تحت درمان یا کمک قرار گرفته اند.
با تلاش‌های مشترکی مانند این، بیماران سرطانی کودکان از مناطق فقیر دسترسی بهتری به درمان مؤثر، داروها و روش‌های بسیار مورد نیاز برای تشخیص زودهنگام دارند. اما هنوز راه درازی در پیش است.
انکولوژیست ها می گویند پیشرفت بین المللی به افزایش کیفیت و کمیت تحقیقات دارویی، با تاکید بر نوسازی مقررات و گسترش همکاری ها بستگی دارد. پیشرفت در تحقیقات، همراه با حجم بالاتر برنامه های کمک جهانی از منابعی مانند NCCS، به این معنی است که اطلاعات و گزینه های درمانی بیشتری برای کشورهای کم درآمد در دسترس خواهد بود.